Τα αποτελέσματα παρουσιάστηκαν στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια της 39ης γιορτής των Ποιητών, το Σάββατο 19 Μαρτίου 2017, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.
Ακολουθεί συνημμένο το διήγημα.
Η ΛΑΜΠΕΡΗ ΣΚΙΑ
Ζούμε σ' έναν κόσμο από πηλό και χαρτί. Σ' έναν κόσμο γεμάτο και ταυτόχρονα άδειο, κατοικημένο από σκοτεινές σκιές και θολά πρόσωπα. Όλοι εκπληρώνουμε έναν σκοπό. Όλοι υπάρχουμε για κάποιο λόγο. Λειτουργούμε μηχανικά. Προσπαθούμε όμως να αφήσουμε το στίγμα μας στον κόσμο.
Σ' αυτό το μάλλον αφιλόξενο μέρος εμφανίστηκε μια ακόμα σκιά. Ήταν πιο λαμπερή από τις άλλες, με πρόσωπο καθαρό. Στην αρχή, κανείς δεν είχε διαπιστώσει την ύπαρξή της. Την ήξεραν όμως γιατί έλεγε ότι είναι ελεύθερη. Μα πώς; Όλοι αναρωτιούνταν. Δε γίνεται αυτό. Αφού όλοι ήταν δεμένοι με αλυσίδες. Ελπίδα, φόβος. Τα μέταλλα και κύρια συστατικά των αλυσίδων. «Πώς είσαι ελεύθερη;» την ρωτούσαν. «Δε φοβάμαι τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα.», απαντούσε. Δεν την καταλάβαιναν.
Ο κόσμος φοβάται και πάντα θα φοβάται το διαφορετικό. Και κάποιοι την φοβόντουσαν, ή καλύτερα την ζήλευαν για τη λάμψη της. Είχε στιγματιστεί από την εκκλησία, η οποία την αφόρισε, λόγω των αντιλήψεων της. Όλοι θα περίμεναν ότι θα την φοβόταν και οι υπόλοιπες σκιές. Όμως αυτό που συνέβαινε ήταν παράξενο. Η λάμψη της σκιάς την καθιστούσε διαφορετική. Θα έπρεπε λοιπόν να την φοβούνται. Αλλά όχι. Σιγά-σιγά, άρχισε να περιτριγυρίζεται από πλήθος σκιών. Να την γνωρίζουν και να γνωρίζει τις άλλες σκιές. Με αυτόν τον τρόπο άρχισε να σχηματοποιείται. Να λάμπει όλο και περισσότερο. Να διαμορφώνει προσωπικότητα.
Πώς όμως τα πετύχαινε όλα αυτά; Έγραφε. Μιλούσε για την καθημερινότητα και τα θέματα που απασχολούσαν τον απλό λαό. Για τη θρησκεία, τα ταξίδια, την αδικία του κόσμου και τον συνεχή αγώνα του καθενός για μια καλύτερη ζωή. Έφτανε στα πιο παρατημένα, ξεχασμένα μέρη της ψυχής. Εκεί όπου χορεύουν ολημερίς τα όνειρα, αυτά για τα οποία δε χρειάζεται να πληρώσεις.
Αυτά στα οποία κανένας δε δίνει σημασία, ακριβώς γιατί δε χρειάζεται να τα πληρώσεις. Τα όνειρα δεν κοστίζουν. Άγγιζε αυτές τις ερήμους του μυαλού και τις έκανε ολάνθιστους κήπους.
Μιλούσε για όλους και έθιγε όλα τα θέματα. Δεν κατηγορούσε κανέναν άνθρωπο, ούτε τον πλούσιο ούτε τον φτωχό. Καμία κοινωνική τάξη, καμία πράξη ή απόφαση. Και ταξίδευε πολύ η σκιά. Γνώρισε άλλους πολιτισμούς και απέκτησε εμπειρίες αυθεντικές που της επέτρεψαν να σχηματίσει μια ιδέα για τον κόσμο.
Η σκιά ήταν απλοϊκή. Δεν επιθυμούσε πολλά. Αγαπούσε την οικογένεια της και έβρισκε ευχαρίστηση στα απλά πράγματα της ζωής. Δε θέλησε να ξοδέψει για κάποιο πανάκριβο ρούχο αυτά τα πολύχρωμα χαρτιά, που οι υπόλοιπες σκιές αποκαλούσαν με ένα παράξενο όνομα: «χρήματα». Το αγαπημένο πορτοκαλί πουκάμισο το φορούσε επί δεκαετίες. Δεν ήταν όμως το λαμπερό χρώμα του πουκάμισού της που έκανε τη σκιά τόσο φωτεινή.
Ήταν η απήχηση που είχε τόσο στον απλό κόσμο που χαιρόταν με τις καθημερινές απολαύσεις, όσο και στους δυνατούς, που δεν είχαν ανάγκη από κανέναν. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν. Τους μιλούσε για την αγάπη, τη σημασία και τον ορισμό της, μιας και όλοι είχαν ανάγκη από αγάπη.
Με άλλα λόγια, ήταν μια προσωπικότητα που τιμήθηκε, που ξεκίνησε ως σκιά και τελικά απέκτησε σάρκα και οστά. Αποτελεί και θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο για τον καθένα. Περνάει το μήνυμα της προσπάθειας και της πίστης στον εαυτό μας. Επειδή πίστευε ότι είχε τις ικανότητες, ανταγωνίστηκε μέχρι και τον Όμηρο, γράφοντας μια δική του Οδύσσεια. Απέκτησε και όνομα που έμεινε στην ιστορία: «Νίκος Καζαντζάκης».
Πέτυχε τον στόχο του.
Άφησε το στίγμα του στον κόσμο.
